RADELOOS ITALIË EN DE EUROPESE RAAD

De EU top is zojuist achter de rug. Het grote virtuele Corona-scherm waar alle minister-presidenten van de EU elkaar konden aanhoren, zien en beleefd toeknikken maar echt niet vinden, is weer eens uitgedoofd, en iedereen die daar virtueel aanwezig was verzint geruststellende babbeltjes voor het in spanning wachtende thuisfront. Het toverwoordje "Recovery-Fund" dient hierbij zijn belangrijkste functie, en wel om de brusselse leegte en het europese niets met een gebloemd lapje toe te dekken.
En zo googelde Giuseppe Conte, minister-president van Italië, het doekje tevoorschijn tijdens zijn video-boodschap gericht aan miljoenen burgers die zonder baan en geld al 8 weken verplicht in de gevangenis van hun woning zitten. Het doekje voor het bloeden van de steeds groter en dieper wordende wond van de lamgelegde italiaanse economie.

Terwijl Conte toespraken houdt met een regen van mooie woorden die helemaal niets inhouden, en beloftes aflegt die hij niet nakomt, gijzelt hij zijn volk middels huisarrest, dronen en politie. De mening van het parlament vindt hij niet relevant, de belastingen blijven loodzwaar, en een autocratische staatsmedia wekt zo veel angst op bij de burgers, dat het ontnemen van hun rechten en vrijheden, zoals beschreven in de grondwet, hen niet eens meer opvalt. Democratie heeft plaatsgemaakt voor democratuur. Protesteren op pleinen? Ho maar! Zelfs naar de kerk gaan mag niet meer, met goedkeuring van bisschoppen en paus. Iemand zei eens dat een mens zonder vrijheid een wandelend lijk is. Zo telt Italië miljoenen doden, die enkel in hun eigen huiskamer een rondje mogen wandelen.

Over de italiaanse economie had de Europese Commissie zich al behoorlijk pessimistisch uitgelaten. De groei van het BBP binnen het bedrijf-Italië zou enkel 0.3% worden in 2020, helemaal onderaan in het lijstje van de EU-landen. Dat was de zoveelste afknapper voor het land, dat zich met heel veel moeite uit de recessie van 2011-2013 had weten te worstelen. Sindsdien groeide het hele zaakje van Rome jaarlijks volgens een nul komma factor amper. Dat betekent dobberen met de neusgaten net boven de waterspiegel, in de hoop dat het alsjeblieft niet gaat stormen. De verhouding overheidsschuld/BBP bereikte in 2019 de torenhoogte van 135%, en het Nationale Instituut voor Statistiek wist te melden dat op een totaal van 60 miljoen burgers er 5 miljoen onder de grens van de armoede overleven.

En van Corona had toen nog niemand iets gehoord.

Een gemuilkorfd volk staart nu somber zijn nabije toekomst tegemoet. De cijfers van de eerste drie maanden zijn eindelijk binnen. BBP zakt met -4%, en in juni wordt een krimp van -10% verwacht. Over geheel 2020 klampt de regering zich vast aan een     - 8.3%. Maar IMF rekent met -9%, Goldman Sachs -12%, en boze stemmen binnen het parlament gokken zelfs -15%. Bovendien denkt IMF dat de schuld/BBP dit jaar nog zal oplopen tot boven 155%! Standard&Poor's beoordeelt de kredietwaardigheid van Italië op BBB, Fitch BBB- . Het toerisme is knock out (15% BBP), het openbaar vervoer is onbegaanbaar gebied, de scholen zijn op slot, de woningmarkt (5% BBP) is in vrije val, en Harry's Bar in Venetië, waar o.a. Hemingway, Orson Welles en Queen Elizabeth ooit te gast waren, gaat ook niet meer open.

Alsof de mondkapjes niet voldoende waren, probeert Meneer Conte nu zijn volk te blinddoeken met het lapje "Recovery-Fund". Hij beloofde Eurobonds binnen te halen, en het ESM te weigeren. Het tegenovergestelde geschiedde. Daar de Eurobonds voorlopig met kracht van de europese tafel geveegd zijn, blijft dus het ESM (Europees Stabiliteitsmechanisme) met 35 miljard € voor Conte overeind, samen met nog een paar andere kleinere europese potjes. Maar als Italië gebruik wil maken van het ESM, zou dat waarschijnlijk betekenen dat diens huishouding onder curatele komt te staan, want onderaan in het contract staan ook bepaalde regeltjes. Een gedeelte van de regeringscoalitie plus het grootste deel van de oppositie zien ESM dan ook als een soort paard van Troje met binnen in de buik de bemoeizuchtige Trojka (IMF+ECB+EC). Daarom meed Conte als de pest iedere parlamentaire uitspraak hierover, want op die ESM-klip had zijn socialistische regering wel eens lelijk schipbreuk kunnen lijden.

En wat dit Recovery-Fund nu precies inhoud is omhuld met dikke flarden mist. Het enige wat hierbij duidelijk is, is dat er geen duidelijkheid bestaat. Wordt het een niet-terugvorderbaar bedrag, of is het de zoveelste lening? Conte beweert vrolijk dat hij een grote vooruitgang heeft waargenomen binnen de Europese Raad, en dat de Europese Commissie nu druk bezig is om dit nieuwe financieringsplan voor te leggen op 6 mei, zodat de meest getroffen landen hun sociaal-economisch stelsel kunnen beschermen. Maar de duitse interpretatie van Recovery Fund is net iets anders dan Conte triomfantelijk rondbazuint. De omroep ARD meldt dat hierover enkel gepraat is, en dat er nog niets besloten is. En wanneer er dan toch iets in die geest vorm zal krijgen, dan wordt het de zoveelste pot waarin iedere lidstaat geld inlegt, en die vervolgens enkel als leenbank zal dienen, maar dan zonder credietgarantie van de ECB, en met een lange procedure. Wachten opdat de patiënt tegen die tijd morsdood zal zijn.

De situatie ziet er dus rampzalig uit. Op 4 mei probeert Italië voorzichtig uit de lockdown te stappen, met als vooruitzicht een desertificatie van gedeelte van zijn economie. Er dreigen tussen de 120.000 en 180.000 ondernemingen failliet te gaan, met als gevolg 2.500.000 tot 4.000.000 werklozen, als er geen robuste financiële aanjager komt. In Japan, Verenigde Staten, Verenigd Koninkrijk bestaan er Centrale Banken, die hun plicht doen door de staat in staat te stellen om burgers en bedrijven door deze Corona-recessie heen te loodsen. Hoe de ECB de brandende behoeftes van verschillende landen financieel gaat ondersteunen, zonder hun schuldenlast ondraagbaar te maken, valt in de komende maanden nog maar te bezien. Ondertussen heeft de duitse staat 156 miljard euro over voor zijn bedrijven in nood.

 In de ogen van de italiaanse burger schittert de EU door afwezigheid tijdens deze economische ramp, zoals het zich wankel toont op geopolitiek vlak, zo verdeeld als het maar kan op gebied van immigratie, en nutteloos in de strijd tegen Corona. Artikel 3 in het verdrag van Maastricht spreekt van de doelstellingen van de Unie: economische groei, sociale vooruitgang, volledige werkgelegenheid en solidariteit tussen de lidstaten. In 1992 klonk het iedereen als muziek in de oren. Vandaag de dag lijkt het erop dat de EU meer verdeeldheid dan gezamelijke vooruitgang heeft gezaaid.  Volgens een recente peiling zou bijna de helft van de italiaanse bevolking positief tgo het uittreden uit de Unie staan. Een dergelijke scenario zou een paar jaren geleden nog ondenkbaar zijn geweest. Nu is het een politieke kaart geworden waarmee het land zou kunnen schermen aan de brusselse speeltafel. Zonder Groot Brittannië en Italië zou de rest van de Unie steeds meer gaan lijken op Groot Duitsland, waar een land als bijvoorbeeld Frankrijk zeker niet op zit te wachten.

https://youtu.be/hn-5WqBm4DY

Dat deze voortdurende lockdown omwille nobele medische gedachten, ook een economische, sociale, culturele, democratische en politieke lockdown zou impliceren, is in Italië nog niet tot iedereen doorgedrongen. De ogen boven de maskertjes zullen dan pas eindelijk opengaan als de belastingen nog verder omhoog zullen schieten, de beloofde financiële steun zal uitblijven, en huizen plus supermarken geplunderd zullen worden door duizenden desperado's.

En bankrekeningen van hardwerkende burgers door de staat.