BELT AND ROAD AND VIRUS

Eergisteren waren het er 525, gisteren sneuvelden 575 en vandaag 482 mensen aan het chinese virus. Dat brengt het totale aantal Covid doden op 23.227, maar het reële getal ligt helaas een behoorlijk stuk hoger. Onder hen ook 130 artsen.

Dit alles gebeurde en gebeurt in Italië, het land dat er als de kippen bij was om als eerste in Europa een wederzijdig "Memorandum of Understanding" te tekenen met President Xi Jinping, toen hij vorig jaar Rome aandeed in het kader van zijn Belt and Road Initiative. "Wij willen strategische en langdurige banden aangaan met Italië" gaf Xi premier Giuseppe Conte te kennen. Bijvoorbeeld 5G contracten voor Huawei. Conte glunderde van trots onder zijn kuifje toen hij het podium opstormde om de grote hand te schudden van de communistische dictator, en samen met hem op de fotosessie mocht. President Sergio Mattarella sprak Xi toe met eentonige zoetsappige voorspelbare woorden, terwijl de rode chinese vlag hoog boven diens romijns paleis wapperde.

Het leek allemaal zo mooi. Het spoor volgend dat Marco Polo ooit 750 jaren geleden bewandelde, waanden de italiaanse captains of industry zich meer toegang te kunnen verschaffen tot de steeds grotere groep van chinese koopkrachtige consumenten, met modekleding, leerproducten, medicijnen, meubels, en precisieinstrumenten.
De Draak daartegen zag Italië niet enkel als groeiende afzetmarkt, maar ook als belangrijk strategisch doel voor nieuwe investeringen, en als gunstige sprinkplank via de havens van Genua en Triëst om de rest van Europa nog meer te overspoelen met made in PRC.
Bovendien passte de romijnse cerimonie perfect in de geest van de global village ideologie en in het kader van de global supply chain. 

Ook het Vaticaan, wiens steun aan de positie van premier Conte geen geheim is, toonde opvallend belang bij een goede verstandhouding met de communistische partij van China. Paus Franciscus neemt het immers niet zo nauw met inperkingen van mensenrechten e.d. zaken, die onder Ratzinger en Wojtyła er wél toe deden. Kwesties als Taiwan, Hong Kong en Tibet worden gemakshalve zomaar eventjes onder het tapijt geveegd. Dat de 15 miljoen tellende chinese katholieke gemeenschap onder streng toezicht van de regering staat, regering die dan ook nog zeggenschap moet hebben bij benoemingen van bischoppen, schijnt deze paus ook te tolereren. Bergoglio is al jaren bezig met een charmeoffensief naar de Rode Draak, met als doel  het thuisfront gerust stellen. "Heb geen angst voor China!" zei hij onlangs, en voegde er aan toe "Ik heb China vanuit de hemel gezien, en was daarbij ontroerd. Het land is voor mij een referentiepunt. Het is een groot land met een grote beschaving en onuitputtelijke wijsheid. Ik koester grote bewondering voor China."

Tja, en toen verscheen Corona op het toneel, en wel eerst in Wuhan. Hier probeerden de chinezen in het begin de ellende te verbloemen. De alarmkreten van dokter Li Wenliang en vele anderen werden genegeerd en verduisterd. Dr Tedros Ghebreyesus, hoofd van de Wereldgezondheidsorganisatie en tevens spreekbuis van het pekingse regime, probeerde ook nog iedereen wijs te maken dat er geen gevaar bestond voor mens-op-mens besmetting. De leugens van de chinese regering, de ongeloofwaardige getallen, de onacceptabele vertraging bij het aankondigen van de Covid-19 epidemie zouden gezien kunnen worden als misdaden tegen de menselijkheid. Maar de italiaanse main stream media lagen daar niet wakker van. Integendeel struikelden ze over elkaar heen, in een wedloop zich vooral coulant op te stellen jegens China, en prezen o.a. de snelheid waarmee heel de provincie Hubei met 60 miljoen inwoners militair afgegrendeld werd en hoe er lazaretten uit de grond gestampt werden.
Een paar dagen geleden beweerde minister van BuZa Luigi Di Maio ( door  tegenstanders nu ook wel bekend als "di Mao" ) dat het investeren in de Zijderoute levens redt. Hij doelde op de 100 miljoen mondkapjes die hij zojuist uit China had laten overkomen.

Een winstgevend zaakje: je stuurt je handelspartner gratis een virus, dan lever je hem maskertjes met een prijskaartje, en uiteindelijk ontvang je behalve geld ook nog eens dankbaarheid.

Op 27 januari verscheen premier Conte met pochette en keurig gekamd kuifje voor de nationale buis om het volk toe te spreken over de naderende epidemie, en om vooral iedereen gerust te stellen dat Italië er helemaal klaar voor was, "prontissima" om maatregelen te nemen ter effectieve bestrijding van het virus. Het "beste gezondheidssysteem ter wereld" was volgens de advokaat voldoende in staat om de klap op te vangen. Nou, dat hebben we hier kunnen meemaken. Meer dan 11.000 doden telt enkel de regio Lombardije, en het einde is nog lang niet in zicht. Er was geen kleding voor artsen en verplegend personeel on zich tegen besmetting te beschermen, niet genoeg bedden op de IC's, niet voldoende ademhalingapparaten. Voor de bevolking waren er geen mondkapjes, en te weinig handschoenen. Er ontstond zelfs een discussie over het nut van het dragen van mondkapjes, want daarover ook had dr WHO Ghebreyesus zijn twijfels uitgesproken. En er heerst nog overal gebrek aan uitstrijkjes.

Eind januari werden twee chinese toeristen, afkomstig uit Wuhan, opgenomen in het Spallanzani ziekenhuis te Rome. Zij waren de eerste bekende Covid-gevallen die het land telde. Gezien de omvang van de epidemie in Hubei, stelde oppositieleider Matteo Salvini samen met de gouverneurs van de noordelijke regio's voor, om een verplichte quarantaine op te leggen aan eenieder uit China binnengekomen. Progressief Italië stond gelijk op haar achterste benen. Hoe durfden ze zoiets naar voeren te brengen? Was dit niet het puurste teken van bangmakerij, discriminatie en racisme? Nicola Zingaretti, leider van de regeringspartij Partito Democratico, beweerde dat deze Corona-angst een door rechts opgeklopte hetze was, enkel voor politieke doeleinden. Was Covid niet gewoon gelijk aan een fikse verkoudheid? Conte probeerde het virus te stoppen door rechtstreekse vluchten uit China te verbieden. Besmette reizigers kwamen via een omweg gewoon het land binnen.

En quarantaine kwam er ook niet. Zingaretti en de linkse intelligentsia vonden het immers belangrijker om actie te voeren in het hele land, door chinezen op straat te omhelzen. Liefde tegen racisme heette zoiets. Hashtag #AbbracciaUnCinese werd even een groot succes. De leden van de 300.000 tellende chinese gezelschap in Italië wisten niet goed wat hen overkwam toen ze plotseling op straat geknuffeld werden  door progressieve inboorlingen. Ook werd hen verzocht om vooral chinese restaurants te bezoeken, om concreet aan te tonen hoe solidair en open italiaanse burgers wel niet zijn. President Mattarella, die zijn gezicht in Lombardije nog steeds niet heeft durven vertonen, vondt het broodnodig om aan deze antiracistische veldtocht deel te nemen, door in Rome een school te bezoeken met hoofdzakelijk  buitenlandse en chinese kinderen. Solidariteit laten zien was immers hoge prioriteit boven het nemen van doeltreffende maatregelen tegen het inmiddels versprijdende virus onder de italiaanse burgers.

"De verwarring is groot onder de hemel, dus is de toestand uitstekend"
De uitspraak is afkomstig van Mao Zedong, de Grote Stuurman, en past goed bij deze tijden. De burgers zitten angstig thuis, vaak zonder werk of geld, mogen geen kant op en luisteren hoe op de buis virologen en andere experts elkaar tegenspreken. De economie dondert als een kaartenhuis in elkaar, en binnen de eurogroep ruziet men over geld. Conte regeert het land via decreten. Hij neemt beslissingen zonder het parlament erbij te betrekken, hij luistert niet naar voorstellen van de oppositie, en bypasst vaak zijn eigen ministerraad. Hij belooft van alles, miljarden investeringen, geld op armetierige bankrekeningen, ondersteuning voor bedrijven in nood. Tot nu toe is van al die mooie beloftes maar bitter weinig terecht gekomen. Wel is er politie overal, helicopters en dronen worden ingezet om ongehoorzame burgers te onderscheppen en flink te bekeuren. Er wordt gesproken over een opsporingsapp in de smartphones van covid positieve mensen. Chinese toestanden...

De huidige crisissituatie in Italië is niet enkel sanitair en economisch. Deze crisis betreft ook het democratisch functioneren van de staat en de vrijheid van de burgers.