LINKSE REGERINGSCOALITIE TEGEN SALVINI

Het is geen goed land voor bejaarden, maar ook niet voor jonge mensen.

Iedereen die een beetje hart en oog voor Italië heeft, kan de teloorgang zien, de maatschappelijke malaise meemaken, en opmerken hoe de politieke rollen er net zo makkelijk omgedraaid worden als sardientjes in gloeiende olijfolie. Het lijkt net alsof we hier vastgenageld zitten middenin een film van Quentin Tarantino, waar boeven onschuldig mogen rond lopen en hun slachtoffers spoedig veroordeeld zullen worden. Onwetendheid wordt hier geprezen als deugd en dus bevorderd middels private en staats-media. Een mooie leugen klinkt er veel helderder en overtuigender dan welke bittere waarheid dan ook. Iedereen hier is schuldig, want onschuld moet steeds opnieuw bewezen worden.
In deze huidige en slecht geregisseerde Commedia dell'Arte, waar politici lachwekkende acteurs blijken en acteurs lachwekkende politici worden, vraagt het wakkere gedeelte van het publiek zich steeds af of het kaartje voor dergelijk schouwspel niet veel te duur betaald is.

Het is hen dan uiteindelijk toch gelukt, iets wat vorig jaar nog onmogelijk scheen. De linker vleugel van M5S (Vijfsterrenbeweging, Italië's grootste parlamentare formatie) heeft haar kans geroken, diep opgesnoven, en heeft zich met verve in de gretige armen van de PD (Partito Democratico, ex-communisten) gestort. De rechter vleugel van M5S sputterde ietwat tegen, maar veel keuze hadden ze eigenlijk niet.
Het Lega-opperhoofd Matteo Salvini had het tot dusverre flink volgehouden met 6 ministerposten tegenover de hegemonie van de M5S. Maar tijdens de hete augustusmaand werd hij zijn benauwende politieke huwelijk meer dan zat, en besloot definitief de stekker uit de regeringscoalitie te rukken. Menigeen uit de gelederen van Lega was overtuigd dat Salvini deze handeling al direct na de gewonnen europese verkiezingen had moeten verrichten, en dan niet enkel de stekker er uit, maar liefst het gehele electriciteitsnet vanaf de dichtstbijzijnde stroompaal.

Zoals bekend formeerden Salvini en Di Maio (leider M5S) in juni 2018 de "Governo del Cambiamento", ofwel de "Regering der Verandering"  waar Italië broodnodig op zat te wachten. De bedoeling was het roer om te gooien om het land een andere koers te geven, na de economische, sociale en culturele débâcles tijdens de 7 voorgaande jaren wanbeleid door verschillende PD regeringen. Vooral de Vijf Sterren Beweging schitterde door zich fel af te zetten tegen de PD. Was deze partij niet dè politieke oorzaak van alle italiaanse misère, de élite die goede zaken deed met banken en geldadel, de jaknikkers rond de Brusselse tafels, de knechtjes die altijd klaar stonden om de franse heren en hun belangen in Italië te behartigen? Dit politiek incorrect gedachtengoed beviel Salvini wel, en samen met Di Maio ontwierp hij 30 gemeenschappelijke principes om een regeringsaccoord dicht te timmeren. Advokaat Giuseppe Conte werd uigenodigd door President Mattarella om leiding te geven aan de nieuwe regering. "Avvocato del Popolo (Advokaat van het Volk) noemde deze Minister President trots zichzelf.

Het italiaanse volk heeft engelengeduld. Tijdens de recente gemeentelijke, regionale, landelijke en europese verkiezingen hadden de burgers telkens weer en heel duidelijk hun centrum-rechtse voorkeur laten zien. Nu moeten ze toezien hoe deze "advokaat van het volk", aangewezen door President Mattarella, rap en slinks een nieuwe regeringscoalitie aan elkaar heeft weten te lassen uit enkel en alleen linkse componenten. Salvini had nooit gedacht dat M5S en PD toch bereid zouden zijn hun bloedige strijdbijlen zo snel te begraven, maar hij vergat even dat Italië ook het vaderland is van Macchiavelli.
Inderdaad schijnt de gedeelde rancune jegens de leider van Lega, die in de afgelopen jaren zoveel kiezers weg wist te lokken bij beide partijen, veel en veel sterker dan hun onderlinge geschillen. In Rome heeft zich dus een regering genesteld, dat als hoofdprogramma het weren van Salvini etaleert. De rest is enkel bijzaak.

Bovendien bestaat er een hele sterke lijm die de verschillende dames en heren van links pluimage samenvoegt, en wel de gedeelde angst voor landelijke verkiezingen. Want vervroegde verkiezingen zouden M5S zeker uithollen, LeU is niet relevant, en PD zou een voelbare overloop kunnen meemaken naar de nieuwe partij " Italia Viva" van Matteo Renzi, die voorlopig zijn bijdrage aan de huidige regering (nog) niet ontzegd heeft.
Een likje van deze angstlijm smeerde het clubje links bovendien nog eens heel goed uit over de roodleren zitvlakken van hun zwaar bevochten parlamentaire stoeltjes, overigens duur betaald door hun werkgevers (het o zo geminachte en gevreesde volk). Om daar maar niet al te snel vanaf te donderen.

En zo, hermetisch afgesloten van het gepeupel dat zich luidruchtig en vijandig ophoudt buiten de dikke muren van parlementsbastion Palazzo Chigi, ontstond het nieuwe italiaanse kabinet. President Mattarella had opnieuw Giuseppe Conte als formateur aangewezen.  De voor romeinse begrippen ongekende en onwaarschijnlijke snelle timing waarbinnen de totstandkoming van deze linkse regering plaatsvond, kan de boze vermoedens alleen maar doen sterken, dat er voorafgaand aan de augustus-crisis in het geniep tussen M5S en PD al veelvuldig gebakkeleid werd omtrent de te verdelen ministerposten en de rest van de buit. Draaikont Conte had er dan ook volstrekt geen moeite mee om leiding te geven aan dit linkse kleurenfestijn van geel-rood-donkerrood en roze, een mengelmoes dat in Lombardije al snel "trasü de ciúc" genoemd werd, ofwel de vale kleur die sterk doet denken aan het braaksel van een zuiplap.

Bij het vertonen van deze nogal walgelijke politieke kleur knalden de kurken van de champagneflessen in Brussel er vrolijk op los. De zuiplapcommissie had immers weer een klein feestje te vieren, want in Rome was die oervervelende eigenwijze bullebak van een Salvini gelukkig toch nog opgestapt. Ook de purperrode bischoppenconferentie besloot voor een vreugdedansje rond de pauselijke troon, en een hele vloot Ngo-schepen volgeladen met zingende en springende afrikaanse jeugd stoomde onmiddelijk richting Lampedusa en Sicilië.

En waarom trok Salvini eigenlijk de stekker uit de geel-groene regeringscoalitie? Had hij niet beter daar kunnen blijven zitten waar hij zat, stevig in het zadel van het ministerie van Binnenlandse Zaken en bovendien Plaatsvervangend Premier? Genietend van macht, invloed en zichtbaarheid? Was het niet naïf van hem te veronderstellen dat President Mattarella, élite's steunpilaar notabene door Renzi in 2015 naar voren geschoven, daadwerkelijk vervroegde verkiezingen zou gaan uitroepen?

De meningen hieromtrent zijn verdeeld. Het wilde immers al een heel poosje niet meer zo goed boteren tussen Salvini en Di Maio. M5S wilde graag geld gaan uitdelen aan de armen, Lega wilde daartegen liever arbeid en jobs creëren. M5S was tegen lastenverlichting, Lega voor. M5S was tegen de nieuwe spoorverbinding Turijn-Lyon, Lega voor. M5S tegen de Trans Adriatic Pipeline en de East Med Pipeline, Lega voor. M5S tegen olieboringen nabij de kust, Lega voor.
Kortom, investeringen ter bevordering van economische groei genoten weinig steun bij M5S, dat integendeel de mond vol had met Serge Latouche en zijn "Décroissance Heureuse".

Wat Salvini echter onverteerbaar ervoer was de nogal dubbelzinnige houding van M5S in Europa. Wat het thema immigratie betreft kon Lega het vaak vinden met M5S in Rome, om even later met afschuw te moeten toezien hoe M5S in Brussel omtrent dezelfde immigratie op een lijn zat met PD en andere verwante linkse inborsten. Dit irritante wispelturig gedrag van M5S ging overigens regelrecht in tegen de afspraak om een politieke eensgezindheid in Europa uit te dragen, zoals beschreven in het bovengenoemde 30 punten regeeraccoord.
Maar de druppel die Salvini's emmer echt deed overlopen lekte op 16 juli in Straatsburg, toen hij knarstandend zag hoe Ursula Von Der Leyen met hakken over de sloot met 383 stemmen door het Europese parlement gekozen werd tot nieuwe Voorzitter van de Europese Commissie. Ursula ontving van M5S heel belangrijke 14 ja-stemmen, zonder welke ze op 369 stemmen was blijven steken, 5 stemmen onder de vereiste drempel van 374.

Dit gedrag van M5S beschowde Salvini als verraad.
Tijdens een recente Lega bijeenkomst zei hij dan ook:

"Geloofwaardigheid en waardigheid zijn voor mij de basis van mijn handelen, in de politiek zoals daarbuiten. Voor mij is een afspraken bindend. Daarom prefereer ik waardigheid boven regeringsstoelen. Laat ze hun stoeltjes maar even met hun billen verwarmen, ze hebben immers al hun waardigheid verspeeld ten aanzien van het volk. Ze mogen zich nu bang blijven opsluiten in de romeinse paleizen, maar ze kunnen niet lang blijven vluchten voor verkiezingen. Angsthazen sterven iedere dag een beetje, maar wie niet bang is sterft maar een keer!"

De komende regionale verkiezingen in Umbria, Emilia-Romagna en Calabria kunnen cruciaal blijken voor de stabiliteit van de huidige linkse italiaanse regering. Als ook hier Centrum-Rechts zegeviert, dan is de kans groot dat de lijm op de rode stoeltjes  niet meer voldoende zal zijn.

Mits er in Italië nog een schijn van democratie overeind blijft.